Michiel Löschner kon atletiek uiteindelijk toch niet loslaten

‘Sneeuwparkoers alleen leuk voor tv’

door Gijs Moerman

Amersfoort – De cross der crossen noemt Michiel Löschner de Sylvestercross van oudejaarsdag in de Soester Duinen. Nadat de atleet die oorspronkelijk afkomstig is uit Baarn maar die inmiddels al een paar jaar woonachtig is in Amersfoort (,,ik kan hiervandaan hardlopend naar het parkoers van de Sylvestercross’’)  in 2008 stopte met zijn geliefde sport, trok hij recent toch weer de loopschoenen aan. Over vier dagen doet hij mee aan de bekendste cross van het land, in de korte cross.

Het is niet voor het eerst dat Löschner start in Soest, in de wedstrijd waarvan vaak zulke mooie plaatsjes kunnen worden gemaakt. Het ziet er vooralsnog niet naar uit dat het weer een partij glibberen en glijden wordt over besneeuwde of opgevroren bospaden, al kan het weer altijd snel omslaan. Löschner hoopt daar niet op. ,,Nee, laat het maar dit soort weer zijn, daar kan ik het beste mee uit de voeten. Ik begrijp wel dat het mooier en sfeervoller is als het heeft gesneeuwd of gevroren, omdat het dan echt een strijd is tegen de elementen. Vind ik alleen mooi als ik thuis voor de tv zit.’’

De 35-jarige Amersfoorter, werkzaam in het waterbeheer, is altijd een verdienstelijke veldloper geweest, die in de korte cross in de top moet kunnen eindigen. Maar hij was toch vooral een goede midden-afstandsloper, gespecialiseerd in de afstanden 800 en 1500 meter. In 1998 werd Löschner Nederlands kampioen op 800 meter, negen jaar later verscheen hij nog op het Europees kampioenschap, in Birmingham, waar hij stijf van de stress door het ijs zakte. Hij is ook, helaas, een beetje bekend geworden vanwege het feit dat hij ten gevolge van een tekenbeet de ziekte van Lyme opliep, waardoor hij een jaar buitenspel stond.

-Wanneer heb je besloten om aan de Sylvestercross mee te doen?

,,Dat was op de dag dat ik had meegedaan aan de BAV-Wintercup. Ik heb me dezelfde avond nog ingeschreven. Ik speelde met de gedachte, had een tijd in mijn hoofd die ik in Baarn minimaal moest lopen, onder de 33 minuten. Bij een tijd van tussen de 33 en 33.30 was er twijfel of ik het moest doen. Maar ik liep heel soepel 32.20 en dus was de keus snel gemaakt.’’

-Hoe speciaal is de Sylvestercross voor jou?

,,Heel speciaal, het is toch echt de cross der crossen. Groots opgezet met ontzettend veel deelnemers in veel verschillende categorieën. Dit is denk ik de vijfde keer dat ik aan de start sta, steeds in de korte cross. In mijn herinnering is het elke keer een enorme happening geweest.’’

-Met welke verwachtingen ga je naar Soest?

,,Nou, ik ben twee keer zesde geworden en eenmaal derde en vind dat ik echt minimaal in de top tien moet finishen. Het probleem is dat ik niet precies weet wie er allemaal meedoen, dus dan blijft het lastig voorspellen. Een week na de Sylvestercross loop ik een 1500 meter en misschien vind ik die wedstrijd nog wel belangrijker.’’

-Je stopte in 2008 en bent nu alweer een tijdje terug. Is atletiek een verslaving voor je?

,,Nou, je kunt wel zeggen dat ik niet zonder kan. Drie, vier jaar geleden waren andere dingen waarschijnlijk belangrijker, ik ben getrouwd, er ging veel tijd zitten in mijn werk. Ik ben niet gaan stilzitten overigens, ik ging heel veel fitnessen, fietsen, mountainbiken. Ik ben lichamelijk ook een stuk sterker geworden door die andere sporten. Eind 2009 ben ik trainer geworden bij de Gooise Atletiek Club en soms vond ik het onhandig om op de fiets een trainingsgroepje te volgen. Dacht ik, laat ik maar met ze meelopen. Ik kwam erachter dat ik eigenlijk supergemakkelijk het tempo bijhield, dat gaf echt een kick.’’

-Je loopbaan is er eentje van pieken en dalen.

,,Dat kun je wel zeggen. De titel in 1998 was wel een hoogtepunt, al zal ik niet zeggen hét hoogtepunt. Ik ben in 2003 nog een keertje derde geworden op het NK, in een geweldig sterk veld. Bram Som won, Gertjan Liefers pakte zilver en ik brons, vóór Marco Koers. Ik was zo uitzinnig, ik kwam over de finish en zwaaide zo uitbundig met mijn armen dat ik Som nog bijna tegen z’n hoofd sloeg. Na de ziekte van Lyme in 2002 was mijn sportleven onduidelijk geweest, ik heb het hele plaatje moeten loslaten. Omdat me ook wel werd verteld dat ik er rekening mee moest houden dat het helemaal over was. Toen ik een jaar later op dat podium stond op het NK, was dat een overweldigend gevoel. Ik heb het ervaren als een cadeautje van God.’’

-De uitschieter naar beneden was dat EK in Engeland?

,,Ja, dat was toch wel heel teleurstellend, een hoogtepunt en dieptepunt tegelijk. Hoogtepunt omdat ik me plaatste en dieptepunt omdat ik het. Ik was veel te nerveus, blokkeerde compleet. Nee, ik verwijt het de begeleiding niet dat ze niet helack; font-weight: 700">-Leert de atletiek je iets over het leven?

,,De sport heeft me geleerd over dingen waar ik de rest van mijn leven ook wat aan heb. Over discipline, doelgerichtheid, relativeren. Op je snufferd gaan, opstaan en weer doorgaan.’’

-Je brengt je eigen ervaringen nu in de praktijk als trainer voor de midden-lange afstanden bij de GAC.

,,Ja, ik vind dat erg leuk om te doen. Er zijn meestal twee stromingen binnen het trainersgilde, degene die uitgaat van de groep en  de man of vrouw die het individu centraal stelt. Ik probeer me daar een beetje tussenin te bewegen, een balans te zoeken tussen beide opvattingen. Daarbij probeer ik mijn eigen enthousiasme over te brengen en ik denk dat dat aardig lukt. Als er iets wordt georganiseerd als een trainingsweekend, dan is iedereen er altijd bij. Er worden in de groep grapjes gemaakt over het LRT, het Löschner Running Team. Daar is inmiddels een eigen Facebook-pagina voor. Er zijn T-shirts met opdruk LRT. Dat zegt wel iets over het plezier dat iedereen met elkaar heeft.’’